Curiosity

Rozmawialiśmy z Kolegą o tym, czym charakteryzuje się model psychologiczny prawnika. Typowy prawnik, po pierwsze, lubi z reguły bardzo dużo mówić. Ja mam naturę milczka. Kiedyś jednak z trzema Kolegami w przerwie obiadowej, w barze na ulicy Hożej toczył się zażarcie spór o to, na czym polega przekaz i coraz głośniej krzycząc do talerzy, żeśmy się kłócili. Wszyscy dookoła w ciszy jedli i pili. Po drugie, prawnik ma ciekawość dla pytań i problemów, teoretycznych. Brzydzą go pytania praktyczne: jak naprawić zlew lub samochód. Pod tym względem, jestem chyba prawnikiem. Gdy miałem 6 lat, oglądałem w TV jak Janosika wprowadzają pod szubienice, a wokół tłoczą się setki białych owiec na tle ciemnych świerków, do doliny schodzi mleczna mgła. Wtedy zacząłem płakać, tak że mama nie mogła spowodować, abym przestał. Zawołała do pomocy tatę.

Tata zawsze, gdy beczałem, mówił mi, że jak nie przestanę płakać, to dostanę lanie. Lecz tym razem lania się nie bałem. Tata musiał to od razu wyczuć. Bo krzyknął na mnie przerażony, coś co usłyszałem pierwszy i jedyny raz w życiu: – „Przestań, płakać, bo dostaniesz apopleksji!!!” Byłem tak zafascynowany zagadką, co to jest ta apopleksja, że natychmiast przestałem płakać i zacząłem się nad tym głowić.