Błąd II

Z Biblii wynika, że Ewa była w błędzie, z którego drzewa zrywa owoc, a Adam był w błędzie, z którego drzewa owoc Ewa dała mu do zjedzenia (vide „Błąd I”). Bóg darował ludziom świat, w który wdarły się konsekwencje BŁĘDU. Dlaczego nie można było tego naprawić wtedy od razu. Dlaczego Ewa i Adam nie mogli powiedzieć, że zjedli owoc pod wpływem błędu i w związku z tym, uchylają się od skutków pierwszej darowizny i proszą jeszcze raz o darowanie świata ponownie, tym razem nie obarczonego skazą wynikającą z tego BŁĘDU popełnionego w WYKONANIU pierwszego aktu darowizny. Prawo zna coś takiego jak uchylenie się od skutków czynności zdziałanych pod wpływem błędu.

Jednak zgodnie z prawem nie można uchylić się od skutków każdego błędu, a tylko takiego: (a) który ZOSTAŁ WYWOŁANY przez drugą stronę albo gdy WIEDZIAŁA ona o błędzie lub mogła błąd ZAUWAŻYĆ (jednak przy darowiźnie nie ma to znaczenia); (b) który jest ISTOTNY tzn. gdyby składający oświadczenie (Adam) wiedział o błędzie, to nie zawarłaby tej czynności. Błąd Adama NIE BYŁ ISTOTNY. Był to szczególny przypadek błędu: nie był ISTOTNY (bo nie miał znaczenia dla zawarcia darowizny), ale był kluczowy dla należytego wykonania darowizny (dotyczył zastrzeżonego warunku darowizny). Wina Adama polega na braku zadawania pytań(?).