Dabo Mihi Factum

W sądzie wszystko trzeba udowodnić według surowych reguł. Uczy to pokory. Może prowadzić do skrzywienia zawodowego, które polega na tym, że niewiele rzeczy uważam za pewne i prawdziwe, bo nie widzę dowodów.  Prawnik procesowy ma nawyk, że po każdym niemal zdaniu, pisze słowo „dowód” oraz wymienia dowód, na którym opiera prawdziwość zdania. Nawet przy takim rygorystycznym podejściu 50% twierdzeń popartych dowodami okazuje się błędnych (50% spraw jest przegrana).

Ile prawdziwych twierdzeń zawierają artykuły prasowe, książki historyczne, biograficzne, psychologiczne, itd.? Większość z wymienionych kategorii nie miałyby szans przeprowadzenia przed sądem, co widać już z samej treści. Liczba ukrytych założeń i luźnych eleganckich hipotez jest w nich tak duża, że trudno praktycznie je czytać. Dopiero artykuły w pismach naukowych pokroju HBR i innych przestają wywoływać w umyśle czytelnika liczne pytania o to, co autor tekstu bez powodu pomija.

Brakuje mi tekstów Pani Redaktor Lewandowskiej. Zacząłem jakiś czas temu czytać DGP i jestem pod dużym wrażeniem wiedzy prawniczej Redaktorów DGP. Kiedyś „zmęczyłem” długi artykuł w Frankfurter Allgemeine Zeitung, który omawiał wyrok konstytucyjny BFG. Byłem zdumiony wiedzą prawniczą autora (doktorat). DGP też już to ma.