Domniemania Faktyczne

W trakcie wykładu z procedury cywilnej moje zaciekawienie wzbudziło pojęcie DOMNIEMAŃ FAKTYCZNYCH. Mówi o nich art. 231 KPC: „Sąd MOŻE UZNAĆ ZA USTALONE FAKTY mające istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, jeżeli WNIOSEK taki MOŻNA WYPROWADZIĆ z innych ustalonych faktów.” Głowiłem się: SKĄD MAM WIEDZIEĆ, kiedy można a kiedy nie można WYPROWADZIĆ TAKI WNIOSEK. Chodzi tu o to, co robił za każdym razem S. Holmes:
(a) przedstawiał HIPOTETYCZNĄ sytuację oraz JEJ ZAŁOŻENIA
(b) porównywał te ZAŁOŻENIA i sytuację z sytuacją, która była już znana częściowo
(d) sprawdzał w drodze rozumowania, które założenia i elementy hipotetycznej sytuacji pasują do sytuacji znanej.

Jakie są logiczne podstawy tego, co robił Pan Holmes wyjaśnia L. Wittgenstein w jednym z najbardziej genialnych dzieł w dziejach ludzkości – „Tractatus Logico-Filosophicus”:
T 2.011: „Dla rzeczy jest istotne, że może być składnikiem stanu rzeczy”.
T 2.012: „W logice nic nie jest przypadkowe. Jeżeli rzecz może wystąpić w stanie rzeczy, to JEGO MOŻLIWOŚĆ musi być już w niej przesądzona”.
T. 2.0121: „Wyglądałoby na jakiś przypadek, gdyby do rzeczy, co może istnieć z osobna, pasowała potem jakaś sytuacja. Jeżeli rzeczy mogą występować w stanach rzeczy, to musi to JUŻ W NICH TKWIĆ (c.d. – komentarz).