Puenta

W filmie „Django” dr Schulz na oczach mieszkańców zabija szeryfa Billa Sharpa. Dr Schulz zostaje okrążony przez drugiego szeryfa o nazwisku Tatum i jego ludzi. Schulz wychodzi z saloonu z uniesionymi do góry rękami i tłumaczy, że:
(a) pierwszy szeryf był wyjętym spod prawa bandytą
(b) za jego głowę wyznaczono nagrodę
(c) Schulz jest łowcą głów
(d) ma na dowód tego WARRANT wystawiony przez SĘDZIEGO Allana Lubocka w Teksasie.

Mówiąc to Schulz wyciąga z kieszeni WARRANT oraz okazuje publicznie. Na koniec mówi do szeryfa Tatum: „Innymi słowy, szeryfie, jesteś mi winien 200 dolarów”.

Puenta jest dobra wtedy, gdy słuchacz rozumie wszystko, ale konkluzja końcowa jest tak NIEWIARYGODNA I ZARAZEM TAK OCZYWISTA, że słuchacz musi prześledzić wszystko jeszcze raz od początku. Jedynym znanym mi twórcą, który w tym dorównuje Tarantino, jest autor Ewangelii wg św. Jana, która POD TYM WZGLĘDEM przypomina scenariusz Tarantino. Przykładem takiej puenty jest zdanie starosty na weselu w Kanie: „Każdy daje najpierw dobre wino, a dopiero gdy się napiją, wówczas gorsze.

Ty zachowałeś dobre wino aż do tej pory”. Po przeczytaniu tego zdania, trzeba znów prześledzić cały tekst od początku, bo czytelnik niby rozumie, co się stało, ale jednak nie dociera to do niego. W procesie jest to trudne.