SPRZECZNOŚCI

Mówi się, że SPRZECZNOŚĆ jest ruiną TEORII, w której występuje. Ewolucja wykładni prawa bywa efektem tego, że:

(a) prawnicy najpierw promują WYKŁADNIĘ, która ma uniknąć LOGICZNEJ SPRZECZNOŚCI W TEORII (np. jaki skutek dla kary umownej ma odstąpienie od umowy),
(b) w rezultacie rozwija się praktyka orzecznicza zgodna z TEORIĄ, lecz oderwana od RZECZYWISTOŚCI GOSPODARCZEJ,
(c) po paru latach Sąd Najwyższy zmienia praktykę w ten sposób, że zmienia zapatrywania, ale w innej kwestii (np. czy można zastrzec karę umowną na wypadek odstąpienia od umowy),
(d) nowa kwestia kreuje NOWĄ logiczną sprzeczność w TEORII, i tak dalej. Przykładem takiej sytuacji jest ewolucja orzecznictwa odnośnie w/w kwestii co do KARY UMOWNEJ.

Według Wittgensteina:
(a) SPRZECZNOSĆ i TAUTOLOGIA wyznaczają granice logiki, ale same NIE MÓWIĄ NIC O RZECZYWISTOŚCI
(b) tautologia i sprzeczność nie są jednak niedorzeczne, bowiem NALEŻĄ DO SYMBOLIZMU LOGIKI tak jak „0” należy do symbolizmu arytmetyki
(c) w przypadku TAUTOLOGII zdanie jest prawdziwe dla wszystkich możliwości
(d) w przypadku SPRZECZNOŚCI zdanie jest fałszywe dla wszystkich możliwości
(e) skoro SPRZECZNOŚĆ jest elementem symbolizmu logiki, pojawienie się W TEORII zdania sprzecznego samo przez się nie dowodzi niczego na temat rzeczywistości.