London Tube

Chciałbym wyrazić swój podziw dla Inżynierów, którzy zaprojektowali i wdrożyli plan obsługi metra w Londynie. Chciałbym tak zrobić ze względu na trzy pragmatyczne idee:

Po pierwsze, chodzi mi to to, aby nigdy nie komplikować obsługi systemu, który ma służyć ludziom.

Po drugie, chodzi mi o to, aby w prosty sposób zorganizować obsługę systemu, który ma służyć ludziom, a który jest skomplikowany lub na pozór skomplikowany.

Po trzecie, chodzi mi o to, aby korzystanie z systemu skomplikowanego lub prostego, było tak zorganizowane, aby było przyjemne.

Systemem, który mam na myśli, jest Litigation. Za wzór i przykład do naśladowania stawiam London Tube.

Urodziłem się niedaleko słynnego dworca w K. Dworzec ten miał tylko 4 perony. Pierwszy, drugi, trzeci i siódmy. Nie było peronu 4, 5,6. Nie wiadomo, co się z nimi stało. Cały dworzec w K. był objęty zakazem fotografowania. Domyślałem się, że wynikało to stąd, iż dworzec w K. był obiektem o strategicznym znaczeniu dla bezpieczeństwa bloku wschodniego oraz znajdował się na liście celów jądrowych bloku zachodniego. Dziwiło mnie to, że rozwalający się most w K. , po którym bałem się chodzić, był tak poważnym zagrożeniem dla zachodu, że postanowili tam zniszczyć go głowicą jądrową.