Książki

Przez wiele lat moją pasją są książki. Gdybym nie był prawnikiem, mógłbym być księgarzem. Jest jeszcze kino i teatr. Po latach widać, które książki i którzy pisarze nie przestają fascynować. Wymienię tylko niektórych. Nie ma tu nic oryginalnego: głównie szkolne lektury.

Drugim pisarzem, którego odkryłem po Conradzie – chronologicznie – był Dostojewski. Trzecim G. Herling Grudziński. Powinien otrzymać Nobla. Czwartym Franz Kafka. Piątym Orwell i Dickens. Wyspianski – „Noc listopadowa”. Potem Hłasko. Potem Màrquez. Potem Cortazar. Myśliwski – „Traktat o łuskaniu fasoli”. Tomasz Mann. Siegfried Lenz: „Słodkie Sulejki”. Bułhakow „Mistrz i Malgorzata”. Christa Wolf -„Cassandra und andäre Erzehlungen”. Stefan Zweig- „Nackt unter Wölfen“. I.B. Singer. Janusz Głowacki. J. Czapski. J. Pilch. S. Lem. Witkowski. Tsunetomo „Hagakure”. Kenkō „Zapiski dla Zabicia Czasu”. Shakespeare. F. Pessoa. Martin Buber „Opowieści Chasydów”. Wielu innych. Na szczycie nadal: J. Ch. Andresen „Królowa Śniegu” i „Krzesiwo” oraz Gombrowicz: „Dzienniki”, „Kosmos” i „Ślub”. Ślub jest najwyżej. Przeczytałem wszystkie książki Gombrowicza i obejrzałem wiele w teatrze. „Ślub” w Jaraczu w Łodzi. „Kosmos” 2 razy. Raz z Zapasiewiczem. Kto nie widział Gombrowicza w teatrze, nie wie, kim jest Gombrowicz.